سلام و عرض ادب دارم خدمت ببینندگان محترمی که از وبلاگ من دیدن می کنن.

میخوام از باشگاهی که کاراته رو توی اون شروع کردم بگم.

البته معذرت میخوام که با لحن عامی و خودمونی صحبت می کنم، حقیقتش ادبیاتی نوشتن یه خورده سخته و مطلب رو ثقیل می کنه.

بگذریم، برم سر اصل مطلب:

اول دبیرستان بودم که به کاراته علاقمند شدم و خواستم برم باشگاه کاراته ثبت نام کنم، البته اینم بگم که چون پسر عموم(سعید سالاری) و یکی از اقواممون(نادر سالاری) که کاراته کار می کردن و از کاراته کارای باسابقه و مدال آورم بودن، نقش اساسی داشتن توی اینکه من به ورزش کاراته علاقمند بشم. خب خلاصه بعد از کلی اصرار و التماس پسر عموم راضی شد که منو به باشگاه کاراته ببره، یادمه پسر اولشم تازه متولد شده بود، اسم پسرش مهدی هست، مهدی خیلی پسر با مزه و باحالیه.خب حدود یه ماه بعد از تولد مهدی منو سعید تصمیم گرفتیم باهم بریم باشگاه، فکر کنم تقریبا شهریور ماه 83 بود که با هم رفتیم باشگاه و من ثبت نام کردم. چند روز اول پسر عموم که یکی از شاگردای ارشد باشگاه بود با من تمرین می کرد، بی رحم منو می زد، جند بار می خواستم گریه کنم، خب من اون موقع زیاد از قوانین باشگاه کاراته زیاد سر در نمیوردم، فکر می کردم چون دوستم نداره منو می زنه ولی بعد فهمیدم نه بابا مثل اینکه پسر عموی عزیزم می خواد من از همون اول کار قدرتمند و محکم بار بیام، خدا خیرش بده. دستشم درد نکنه خوب کاری می کرد که کتکم می زد. منم همیشه توی این فکر بودم که کاراته رو خوب کار کنم که قوی بشم و بزنمش که متاسفانه هنوز نتونستم، ماشالله پسر عموم خیلی قویه. خلاصه منه بی چاره هر چند وقتی یه بار طی این چند سالی که کاراته کار می کنم از دست این پسر عموهه کتک میخورم توی تاتامی و در حین مبارزه، بد برداشت نکنیدا، منظورم از این که گفتم میخواستم بزنمش خدایی نکرده دعوا نبوده ها!!! منظورم این بود که توی مبارزه شکستش بدم.

اما همون طور که گفتم پسر عموی من از کاراته کارای قدرتمند شهرستان جیرفت بود و در ضمن مدال و قهرمانی های زیادی هم در استان کرمان و در سطح کشوری داره. من متاسفانه هنوز نتونستم مفصل کتکش بزنم. اینم بگم که من پسر عموم رو خیلی دوستش دارم، حتی بیشتر از جونم. اون بود که معرفت و مرام و اخلاق در کاراته رو یادم داد، اون بود که منو به باشگاه برد، به خاطر خیلی کمک های  دیگه ای هم که به من کرده هنوز مدیونشم.